مریم پاتر

دوریت منو دیوونه تر کردمن بستمه... دیوونه برگردرها نکن منو تنها با این همه درد ...چشمات همه ش جلوی چشمامهبغضت غمه توی صدامهمنو بکش ولی برگردمن از خدامه..کی مثل من وقتی حالت بدهتموم دنیا رو بهم زدهکی مثل من دیوونتهکی مثل تو مردده         این منم که می شکنم...    به مریم پاتر...

امان از این دنیای مجازی.. هر چند.. اینجام مجازیه .. اما .. با کلی خاطره ست... یاد دهه 90 افتادم.. یکی از بهترین دوستام تو دانشگاه منو با دنیای وبلاگ آشنا کرد..سال 92 اولین پستم را گذاشتم..با دوستای وبلاگی.. که روزهامون با خنده، اشک، دعوا و آشتی می گذشت...از اینستا بدم میاد.. چون باعث میشه آدم ا مریم پاتر...